Faberpotlood

Faberpotlood, zo noemde de vader van mijn schoolvriendinnetje Heleen me als ik bij haar thuis kwam spelen. Nooit noemde hij me bij mijn voornaam. Voor hem was het een leuke privé woordgrap. Maar als zesjarig meisje vond ik dit heel vreemd.
Al van jongs af aan houd ik van tekenen. Op de lagere school vroegen mijn klasgenootjes me vaak iets (huisje,boompje,beestje) in hun schrift te tekenen. (want jij kunt dat).

Op de kunstacademie tekende ik wel maar als studierichting koos ik voor monumentaal (beelden). Een snelle schets en dan verder het beeld uitdenken en uitwerken in 3D karton.

Nu, een creatief leven later, ontdek ik de speelse directheid en de vrijheid van het voluit (durven) gaan. Van de leegte naar vervulling. Tekenen is een ontdekkingstocht, met een Faberpotlood in mijn hand reis ik door mijn verbeelding, beginnend vanuit een witte leegte naar een betekenisvolle tekening. Onderweg kom ik van alles tegen. Ik voel me kaal zonder tekengerei. Zelfs in de nacht of tijdens een bespreking is het fijn om gedachten op te tekenen in een paar lijntjes. En jawel, je ziet het goed. In mijn hand houd ik een Faberpotlood vast.

Als zelfstandig kunstenaar houd ik mezelf ‘gaande’ door de ‘verbeelding aan het woord’ te laten. In stilte ‘zijn’ en luisterend naar mijn hart mijn hand het werk laten doen. En bij een ‘niet weten hoe nu verder’ één stap verder durven gaan.

Einstein zei het al: In de verbeelding kom je overal.

www.taalvanmijnhart.nl/home