oogcontact

Zij kijkt me aan, stilzwijgend maar veelzeggend oogcontact. Als een madonna , bijna een piëta , staat ze daar met haar naakte kind in haar armen. Hij voelt zo licht aan, alleen nog wat botjes en een zachte ademvleug die langs haar wang strijkt. Haar kind. Meer dan deze omarming heeft ze hem niet te bieden. Alles hebben ze verloren. Geen deken of schone kleding om hem te omhullen, alleen haar armen kan ze om hem heenslaan. Zijn hoofd op haar schouder, precies in de holte van haar nek rust hij. Wang tegen wang.

Reflecterend op mijn tekening schrijf ik deze tekst.

Wat kan ik deze moeder anders bieden dan mijn tijd en de aandacht waarmee ik haar en haar kind teken en daarmee herdenk? Ik voel me genoodzaakt hierover te tekenen, om via het tekenproces in contact te zijn met deze moeder en de schrijnende omstandigheden waarin ze moet zien te overleven. Een wereld vol chaos waarin zovelen hongeren naar gerechtigheid.

‘Hongeren en dorsten naar gerechtigheid’ is het thema waar ik deze zomermaanden op reflecteer. Dit thema vormt zich in juni na de eerste  ruimteviering voorbereiding (voor september). En vanaf die tijd teken en schrijf ik erover. Als je naar de ruimteviering van september komt kun je mijn tekening ‘Dorsten naar gerechtigheid’ zien (op de voorkant van de liturgie). 

‘Hongeren naar gerechtigheid’ is een houtskooltekening van 70×100 cm. Hier zie je het derde stadium van de tekening.

De stadia zijn te bekijken op LinkedIn Ellen Faber.

Lees meer op homepage Bekijk meer bij portfolio