een kunstwerk als werk in uitvoering

Mijn oog wordt getrokken naar het blauwe blaadje met de uitgesneden letters aan de rand. Het krult iets op en daardoor kan het invallende zonlicht een schaduw op het onderliggende rijstpapier werpen. Ik lees de woorden: werk in uitvoering. Inderdaad ; een kunstwerk is vaak een werk in uitvoering. Ik probeer iets uit, schuif met dingen totdat ze zo liggen dat ik denk : ja. Maar verder filosoferend kwam ik op : het leven is ook een werk in uitvoering. Ik probeer dit, vergeet dat en wat is, is wat er nu aanwezig is.

Ondertussen leun ik iets meer voorover,  om met mijn telefoon de schaduw en het papiersnijwerk beter in beeld te krijgen. Ik steun lichtjes op de tekentafel om stabieler te kunnen fotograferen en dan….dan begint de lading te schuiven. Als in slow motion zie ik de beker met potloden, pennen, scharen en mesjes, de lijmpot en het schoteltje met de half opgegeten boterham omlaag glijden. Heel rustig, alsof ze alle tijd hebben glijden ze omlaag naar  de rand en er dan overheen. Ik sta voor een moment leeg ernaar te kijken, alsof mijn opgelost zijn in een luchtledig. Niet in staat in te grijpen. Met een klatsboem kladeng vallen de potloden, mesjes, scharen uit de beker . Ik zie in mijn verbeelding het glas en het aardewerk in stukken uiteenvallen, net als de vorige keer. Hoe kan ik dit nou weer hebben laten gebeuren?? Maar deze vraag laat ik meteen weer los.

Na een moment van stilstand kom ik weer in beweging en zak door mijn knieen om deze ravage op te ruimen. Ik pak de beker, zet hem neer, vul het met potloden, pennen, scharen, en kroontjespennen. Ik pak het glas op, zet het neer en doe daar de mesjes, de potloodstiften en het gummetje  in. Er zijn geen scherven, alleen een enkel grafietpotlood is doormidden gebroken. Wat bijzonder!

Laat dit mijn les zijn: Er is geen vorige keer, er is geen vergelijking (wat een opluchting).

HET IS NU. Wat nu is, is geen herhaling van wat was. In het nu is alles mogelijk.