bezinningsmoment creaties

Ik zoek mijn weg naar binnen, in het duister tastend, struikelend over ‘de liefde in woede’, geef ik me over aan deze bezinningsmoment creatie. In mijn linkerhand rust een klontje klei. Mijn rechterduim duwt zacht en draait, er verschijnt een kuiltje. Mijmerend duw en draai ik verder. Het kuiltje wordt een kommetje. Tastend langs de overgang van horen en voelen, luisterend naar wat daar leeft, zak ik langzaam naar een andere laag van weten. Herkenning?

Buiten mij, maar in dezelfde ruimte, hoor ik Petra de tekst van Thich Nhat Hanh voorlezen. In me luister ik naar de weerklank en zoek het raakpunt, daar waar het zeer doet. Waar de woede in de liefde zit. Mijn vingers duwen en draaien zacht de klei rond. De wand wordt dunner en vervormt naar boven toe. Zacht, bijna teder, veegt mijn vinger over de kleiwand. Tranen druppen uit mijn ogen, ik laat ze gaan.

Voorzichtig vouwen mijn vingers de klei samen, de open vorm vernauwt zich, kromt en krimpt ineen. Mijn handen geven vorm aan mijn aangeraakte verdriet en laten me zien hoe mijn boosheid eruitziet. Wat ik zie is zo anders dan het plaatje wat mijn denken combineert met het woord woede. Niet explosief, maar gebonden, omwonden met ideeën over hoe woede er uitziet.

Ik ontdek in deze ontvankelijke staat dat woede zich in allerlei nuances kan tonen. Ik zie iets hanteerbaars, omwonden, kwetsbaar kleins. Nu ik het kan aanschouwen durf ik het een plek te geven en eren, verdriet, rouw en woede, het mag er zijn, voor nu.

Contact maken met de pijn, (h)erkennen wat ik voel is een essentiële stap in mijn rouwproces.

De foto toont een deel van de oogst, creaties gemaakt tijdens mijn creatieve bezinnigsmomenten.  

Geïnteresseerd in wat ik nog meer schreef?