Een dagelijks portie geluk

Een dagelijks portie geluk.

’Wat zegt u, ik ben doof’ en hij wijst naar zijn oren. Langzaam staat de man met het jagershoedje  op van zijn bankje en wandelt naar het hek terwijl hij herhaalt dat hij doof is. ‘Wat zit u daar lekker in de zon’. Over het hek heen maken we een praatje over deze mooie plek, een huisje bovenop de heuvel. Ik wandel er vandaag toevallig langs. Hij zit er elke dag. Wat een geluk. Hij vertelt dat het huis 3 generaties lang een boswachterswoning is geweest. Stel je voor: zonder water of electra. De naam de Beuken komt niet van de bomen rondom maar het was de familienaam van de boswachters. Het onbewoonde huis raakte in verval en er vonden vernielingen plaats. Meneer de Jager (niet zijn echte naam) kon deze puinhoop niet aanzien, stelde een ruil voor en knapte het huis op. Nu rijdt hij elke dag met de tractor of scootmobiel omhoog. zit op het bankje te genieten van het uitzicht en groet de voorbijgangers. Dit is zijn dagelijkse routine en zijn dagelijks portie geluk.

Een huis zoals een huis hoort te zijn.

Hij nodigt me uit om binnen te komen kijken. Over een stenen drempel stap ik naar binnen. Links en rechts van de gang ligt een kamer. Hij zegt: ‘Dit is een huis zoals een huis hoort te zijn’. En ik bevestig dit met: ‘Als ik een huis teken, teken ik het vaak zo.’ Maar hier reageert hij niet op. Ik speel mijn rol als vragende luisteraar en hij de zijn als vertellende gastheer. Hij laat me voorgaan de linkerkamer in. Dit ziet eruit als de jachtkamer met 2 grote tafels en jachttrofeen aan de muur. Een damhert, zwijn, buizerd en ontelbare reebokken. ‘Heeft u die allemaal geschoten en opgegeten?’ Ja natuurlijk!

Nu brengt hij het wild naar de slager maar vroeger bereidde hij zelf al het vlees. De rondleiding gaat verder aan de andere kant van de gang : woonkamer, keuken en een opklapbed. Hier is het heerlijk koel slapen tijdens warme zomernachten.

Vreugde en verdriet verbindt.

Buiten voor het huisje vertelt hij verder: over zijn vrouw waarmee hij al 62 jaar van alles samen doet, dat hij tot voor kort nog graag en fanatiek ging skieen en waar je goed en goedkoop jagerskleding kunt kopen. Ook maakt hij me deelgenoot van een trieste familie gebeurtenis. Ik kijk in zijn ogen en voel de mijne vochtig worden. Want herkent verdriet verbindt. En dan is het tijd om te gaan. Hij rijdt per scootmobiel terug naar zijn vrouw die met het eten op hem wacht. Ik vervolg mijn wandeling, om het huisje heen en bergafwaards.

Verbeelding is een groot geluk.

Thuis aangekomen teken ik een huisje zoals je een huisje tekent; liggende rechthoek met dakje, deurtje in het midden en raampjes daarnaast. Een huisje omringt door bomen. Ik fantaseer over wonen op zo een plek. Verbeelding is een groot geluk.

Linken voor meer:

Lees meer blogs over gesprekken met voorbijgangers: een-kleine-woordenwisseling en zij wandelt met paarden

Als je meer verhalen wilt lezen kan dat: www.taalvanmijnhart.nl/blog