glanzend parelt haar verdriet

Als een zwarte gestalte staat ze onder de rode beuk, haar rouw als een zware mantel omgeslagen.

Glanzend parelt haar verdriet- als zweetdruppels op de huid- een glanzende weerspiegeling van het innerlijk gemoed.

Haar rouwmantel opent zich uitnodigend. Treed nader.

Ik zie de geborgenheid van een moederschoot; met glad geaaide borsten als kussens en een spleet waardoor de jammerklachten wegwaaien.

Aarzelend- onder het toeziend oog van velen- stap ik over deze opgeworpen drempel de heilige ruimte in.

Ingetreden kantel ik mijn hoofd en kijk ik verwachtingsvol omhoog.

Ik zie een doffe leegheid, een afgebroken lijmdrup en gaatjes. Teleurstelling wasemt als slechte adem omlaag.

Geen glanzend glazen gedachtenwolk waarin inspiratie glashelder zichtbaar is gemaakt, geen hoopvol oplichtende glazen bol.

Rouw als een zware mantel omgeslagen, een mantel van verdriet om het gemis.

Mijn stralend gele T-shirt is een heldere vlek in dit voorgeborchte.

Een reikende hand en ik stap de drukte van de wereld weer tegemoet.

Rouwranden onder mijn nagels waarmee ik gekrabd en geklauwd heb om me uit de schaduwen van de dood te bevrijden.

Als Maria Magdalena, ingegaan en uitgetreden, mag ik innerlijk schouwen.

De Heilige driehoek.

Ter afwisseling van het eigen creatieve proces bezoek ik af en toe een expositie. Niet zo zeer om inspiratie op te doen voor het maken van mijn eigen werk maar om verbazing en verwondering te ervaren of afschuw (zoals laatst bij de gestapelde pallets van Berlinde de Bruijkere). Nadat het een hele tijd niet mogelijk was of alleen online is het leuk nu weer ‘live’ kunst te bezoeken en te ervaren. Bovenstaande gedicht schreef ik de avond na mijn bezoek aan de kunst biënnale in de Heilige Driehoek te Oosterhout. Datum: 5-8-2021 om 21:58 uur.

De meeste kunstwerken zijn om te bekijken (niet aanraken svp: Anish Kapoor, Marc Mulders) of te beluisteren (zoals korte videoportretten). Het kunstwerk van Maria Roossen is ook te betreden en lijfelijk te ervaren wat deze omhulling met je doet. Eén toeschouwster becommentarieerde het fenomeen van je laten fotograferen in dit kunstwerk laatdunkend met: ‘een hoog Eftelingen gehalte’. Nadat haar partner de achterliggende gedachte voorgelezen had kwam ze op deze mening terug. Andere reacties die mijn oor opving waren uitingen van bewondering voor het albasten werk van Kapoor, mensen genoten zichtbaar van de speelse vrijheid van de buurkinderen van Joost K en er was een voelbare betrokkenheid bij de videoportretten (door Riebeek) in de container.

Verder was het lekker wandelen door de groene kloostertuin van lokatie naar lokatie. Nadat ik een parkeerplekje had gevonden op het parkeerweiland sloot ik me aan in de lange rij vóór de poort (ondanks de tijdblok reservering). Het was een drukbezochte expositie, in groepjes of paren liepen de seniorenstroom aan me voorbij, ze zaten te genieten van hun koffie of stonden in de rij te wachten op hun beurt om een gebouw binnen te gaan.

Verbeelding aan het woord www.taalvanmijhart.nl/blog