Ik, de schepper van mijn gedachte

Ik kies opnieuw.

Keer op keer kreun ik als de rugzak aan mijn schouders trekt. Kies opnieuw! In gedachte haal ik mijn intentie voor deze dag tevoorschijn. Ik zie de tekening voor mijn geestesoog verschijnen. Dankbaar richt ik me, als de naald van een kompas naar het noorden, op de intentie. Deze visueel neerzetten is echt een aanrader! Twee decennia geleden hing ik mijn blauwe Nomad aan de wilgen. Dat gezeul, dat nooit meer! Maar als ‘lichtlinten’ zich als pelgrimage aandient voel ik een ‘ja’. Ik kies opnieuw. Ik rugzakwandel een weekend mee.  Gelukkig vind ik Nomad op zolder en bereid. Vol goede moed ga ik op pad. En als de moed me in de schoenen zakt, kies ik opnieuw.

De herinnering aan mijn intentie en bewust terugkeren naar mijn adem helpt me mijn mind te resetten. En zo geniet ik van de prachtige omgeving: een groen lint in allerlei tinten, grassen, bomen, libellen. Prachtig!!!!!

Een stroom aan gedachten

Halverwege de wandeling, op een tweesprong stopt Lichtlintlily om iets op te schrijven. Knarsend en piepend komt mijn lichaam tot stilstand. Mijn heupgewrichten spelen nu op naast mijn al zere voeten en zere schouders. Ik denk: ik loop liever ritmisch door met deze rugzakpijn.  Na een stop duurt het weer even voordat ik in een wandelritme zit. Bomen, bomen, bomen, grenssteen. Het zonlicht schijnt door het gebladerte. Bomen, waterfles, dorst. De gedachte komt op: Hoeveel hebben we al gelopen en hoever is het nog? Het goede nieuws: We zijn over de helft. Het slechte nieuws: in dit tempo duurt het nog 2 uur voordat we bij de overnachtingsplek zijn. Paniekgedachten komen op: Ik heb dorst, mijn water is bijna op en we lopen in het bos.  

Loslaten is vrij is ontvangen.  

Ik haal mijn intentie weer in herinnering en kies opnieuw. Waarom zou de ene gedachte werkelijker zijn dan de ander? Ik kan kiezen: de angstgedachte (dorst! en geen waterkraan te bekennen) vasthouden of loslaten. Ik adem en kies een nieuwe gedachte: Om de volgende bocht is een terrasje en daar is water in overvloed.  

Pijn? Punt. (Groen gebladerte.) Dorst? Punt. (Geen verhaal aan vastbreien.) Bomen, groene berm. Adem! In dit moment blijven. (Bomen). Pijnlijke voeten? Nou en!…Stap voor stap kom ik er. (en boom na boom schuift voorbij). Er komt een moment dat ik niet meer bezig ben met pijn of dorst. Ongemerkt naderen we een bocht. Ik herinner mijn gedachte en lach grappend: Tadaaaa! Achter deze bocht ligt een terrasje. Toch wel een beetje nieuwsgierig gluur ik om het struikgewas. En jawel, café ‘De grens’ mét terras en parasols is open. Dat is grappig: ik heb in gedachte een terras aan het einde van het wandelpad ‘neergezet’ en zomaar water, appelsap en een wc gemanifesteerd.  

Waarom zou ik me ooit nog zorgen maken?  Ik ben de schepper van mijn gedachten. Ik kies (opnieuw).

Links

Recente Tekeningen en papierkunst zijn te zien op @ellenfaberart

Meer kunstwerken, papercuts, tekeningen, collages, beelden zijn op onderwerp te vinden bij portfolio

Eerdere blogs zijn te lezen bij blog (menubalk)