rechtdoor is de kortste weg

Na een onderdompeling in Van Fleterens zwart wit wereld treed ik door de schuifdeur naar buiten. Heldere kleuren stromen mijn ogen in. Geel en oranje van de machines bij de bouwput, blauw en grijze wolken met gebouwen ervoor en gifgroen van het bronzen standbeeld in een lege fontein. Net als op de heen weg ga ik rechtsom , en voltooi  zo het rondje. Ik zie een oranje hesje met een man erin achter een witte container staan. Zijn ellebogen rustend op de rand, zijn blik gericht op zijn handen die een zwarte mobiel vasthouden. Hij tuurt erop. Vergeten ligt de hoop bruine bladeren met een enkel plastic zakje aan zijn voeten tegen de stoeprand geveegd. Ik moet de neiging onderdrukken om van hem een foto te maken. Het is een prachtig symmetrisch beeld en kleurig ook. Maar zomaar mensen op straat fotograferen hoor je niet te doen. Zo houd ik mezelf voor. Maar ik loop door, rechtdoor, zebrapaden, tramrails over. Deze keer ga ik geen zijwegen in slaan,  zo snel mogelijk  de bekende straat in lopen, sleutel in het slot en 5 trappen op. Laptop op schoot en schrijven.

Van Fleteren deed het wel. Voorbijgangers op straat, mistroostig kijkende cafébezoekers, Hobo’s, bootvluchtelingen, vissers en BNers. Prachtig hoe hij mensen met huid en haar door zijn lens ‘te pakken’ krijgt. Hij gaat er recht op zijn doel af.

Naast de gefotografeerde ogen en baardstoppels heeft een foto van een bootvluchteling grote indruk op me gemaakt. Je ziet een stalen romp met 2 gaten, links daarvan een touw zo dichtbij dat het onscherp is, mijn blik wordt getrokken naar het gat met ijzerenbalken ervoor en de handen en hun schaduw die op een vreemde manier uitsteken. Het gezicht lijkt te lachen maar misschien omdat het blij is met de aandacht van de fotograaf die zijn blik op hem/haar richt. Gezien worden. De uitgestoken handen lijken te zeggen; ‘ help mij ik zit hier vast’. De schaduw op de stalen romp doen me denken aan koppoters.