©EllenFaberschool-plein-vrees
Verlaten , verloren sta ik midden op het schoolplein omringd door allerlei kinderen,
krioelend en schreeuwend.
School-plein-vrees. Ik voel me verloren in deze menigte drukdoeners.
Ik stap uit het midden naar de zijlijn. Daar bij het hek,
tussen het gevlochten ijzerdraad door, zie ik een bloeiende paardebloem.
Ik klamp mijn ogen aan haar vast. Haar gele bloem houdt me staande.
Zij, mijn anker in dit strijdgewoel.
Vanuit het begrip ‘healing centred education’ schreef ik een gedicht en maakte een papierknipsel waarin ik vormgeef aan mijn gedachten en gevoelens die betrekking hebben op naar schoolgaan en de (mogelijke) eenzaam daar.
Meer kunstwerken zijn te zien bij portfolio en op mijn instagram account @ellenfaberart
Hallo Ellen,
Jouw laatste bericht -dat ik per email ontving- bekijkend, dacht ik aan Meta Bardet. Zij maakte stijlvolle knipsels, ik zou het geen “kunst” noemen, omdat het zichtbaar de bedoeling heeft te behagen, maar niet om vragen te stellen of commentaar te geven.
Ten tweede: in je mooie tekst hierboven moet ik mij inleven; ik was een ander kind.
Een deelnemer aan een van de workshops Gerard, een grote man van in de zeventig kwam eens terug van een wandeling en deelde in de groep dat hij ontroerd was door een paardenbloem. Hij had minutenlang naar het bloempje gekeken en gezien hoe prachtig, eenvoudig én complex, en vooral strálend een paardenbloem is.
Hartelijke groet, Ben.
Hi Ben, wat een prachtig voorbeeld van verwondering over zoiets allerdaags als een paardebloem. Ik ben benieuwd wat voor soort kind jij was. Erg leuk om je reactie te ontvangen, hierdoor voel ik me verbonden met jou als lezer. Ik ga straks Meta’s knipwerk bekijken. Dank je wel.