zij wandelt met haar paarden

Ik loop zigzaggend over een zanderig pad omzoomd door meidoornhagen. Links en rechts is een grasweide en daarachter bos. Mijn blik is omlaag gericht want ja, overal liggen plassen en ik wil niet in de modder uitglijden. Vanuit mijn linkerooghoek zie ik beweging. Er loopt een paard met me mee. Dat voelt bijzonder. De vorige keer dat ik paarden passeerde, stonden ze me ondoorgrondelijk aan te staren. Nu wandelt er een lichtbruin paard aan de andere kant van de heg met me op. Voor dit paard uit, loopt nog een paard en een vrouw. Ze opent een hek. Het paard loopt naar een diepe plas, buigt zijn hoofd en drinkt. Dit tafereel ontroert me. Ik zeg: ‘Ik ken dit alleen van een hond’ (drinkend uit een plas middenop  het pad). Zij antwoordt: ‘Ik zag dat ze dorst had dus daarom liepen we hierheen’. Ik: ‘Het lijkt alsof u aan het wandelen bent met uw paarden’. Zij: ‘Dat klopt. Een seconde voel ik verwondering en daarna vraag ik nieuwsgierig: ‘Wandelt u met ze voor de beweging, hebben ze te weinig ruimte op hun veld?’ Ze vertelt me dat ze vaak met haar paarden wandelt, voor de gezelligheid. Maar het heeft ook een praktische reden: het veld is nat en het gras moet nog groeien. Deze vrouw wandelt met haar paarden zodat het gras rustig kan groeien.

Ik voel me dankbaar dat ik met haar contact heb gemaakt. Dit gesprekje koester ik als mijn geluksmoment.

Brené Brown zegt hierover: Persoonlijke interactie versterkt ons immuumsysteem, er komen positieve hormonen in onze bloedsomloop en onze hersenen en daardoor leven we langer.

Meer blogs over gesprekken met voorbijgangers: een dagelijks portie geluk en een kleine woordenwisseling