Liefdevolle toewijding.

Ter inspiratie én als herinnering aan liefdevolle toewijding hang ik deze tekening ‘in het zicht’. Het is mijn verbeelding van het verhaal over een vertraagde opdracht en de belofte: ‘Wat er ook gebeurt , wij maken de opdracht af’. Deze door haar aan hem gedane belofte, raakt me. Het is een verhaal van toewijding aan een geliefde en aan de kunsten. Ik begin onverwachts laat in de avond aan de tekening. De slaapkamerdeur laat ik dicht en de tekenmap open ik. Ik pak 3 tekenvellen en plak ze met plakband aan elkaar. Met Oost-Indische inkt en penseel geef ik vorm aan mijn verbeelding van dit verhaal. Ik teken met toewijding het raam in het kerkraam, de levenscyclus cirkel, de zieke man en de dochter en echtgenote met hun liefdevolle toewijding.

Het uithangbord wekt mijn nieuwsgierigheid. De letters in groot en klein. Een galerie? Hier? Al een paar keer ben ik er langsgelopen. Deze ochtend staat er een vrouw in de tuin bladeren te harken. Ik twijfel een moment maar trek de stoute schoenen aan: ‘Mag ik u wat vragen?’ Ze stopt met harken en kijkt op. ‘Wanneer is de galerie open?’

Ze komt naderbij en vertelt dat de galerie nu dicht is én vol met andere, persoonlijke  zaken staat. Na de herfstvakantie tot het voorjaaar sluiten ze altijd de deuren, dan is het tijd voor eigen werk. ‘Ah, jammer’. Ze kijkt me aan en zegt dan: ‘Ach , heb je nu tijd, dan laat ik wel even zien wat ik bedoel’. Ik loop achter haar aan en betreed een ruimte met witte dakspanten. Dit verrast me want aan de buitenkant lijkt het gebouw een zwarte doos.

In het midden van de ruimte liggen 2 stalen kerkramen op schragen. Ze zijn ingevuld met een glas-in-lood ontwerp. Wat mooi om dit van zo dichtbij te zien! Tussen neus en lippen zegt ze dat de oplevering van deze opdracht wat vertraging heeft opgelopen. Nu werken ze hard door om voor kerst de ramen te leveren. Haar liefdevolle toewijding raakt me. Haar man heeft dit voorjaar maanden op de IC gelegen maar wonderbaarlijk genoeg is hij nu hersteld en thuis. En hij kan de ramen verder afwerken. In de tussen liggende maanden heeft zij, samen met haar dochter, de glasplaten in vorm gesneden en in het lood gezet. Nu worden de stalen raamframes ingevuld met de in lood gezette glazen onderdelen. Het past als een puzzel. ‘Oh, wacht deze lijn klopt niet’. Ze tilt de ruit eruit, draait het en legt het dan opnieuw in de frame. Klaar om vastgeplakt te worden.

Ik bedank haar hartelijk voor dit inkijkje en voor haar verhaal. Buiten vervolg ik mijn wandeling naar het strand. Ik voel me dankbaar.

En ’s Avonds , terwijl ik opsta om naar bed te gaan, besluit ik om dit nu te gaan tekenen.

18-11-21

Meer van mijn kunst is te zien bij portfolio en op mijn instagram @ellenfaberart.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *