Bonkende buizen en PTT groen

Al dagenlang tikt, klopt, bonkt en ratelt de cv. Overdag besteed ik geen aandacht aan de bonkende buizen maar ga ik verder met tekenen, lezen, knippen, kleuren. Maar tijdens de wakkere nachtelijke uren denk  ik hier anders over.  Het beste wat ik kan bedenken is thee zetten, een kruik maken en gaan lezen bij het licht van een ‘trek -maar -aan -het -touwtje -en -het -licht -gaat -aan’ bedlampje. Liggend in het holletje van mijn dekbed, verwarmt door thee en kruik leef ik mee met de hoofdpersoon van het boek.

Vanochtend direct na het ontbijt loop ik, zigzaggend om plassen heen, naar de receptie om deze storende geluiden te melden. Ik vraag of ze een ontluchtingssleuteltje te leen hebben. (want bij de Praxis  was dit uitverkocht). De dame van de receptie reageert gepikeerd: ‘Dit mag u niet zelf doen’. De receptie is altijd open (uh… niet de keren dat ik langskwam) voor vragen en anders is er een nummer (zie online) wat u kunt bellen!

‘Okee, dank u wel, dan wacht ik op de monteur….’

En ik loop terug.

Het vakantiepark ligt er grijs, nat en verlaten bij. Alsof iedereen vertrokken is voor de storm. (Moet ik nou echt online gaan om naar de weerverwachtingen te kijken?)

Ik ga aan het werk en zie een man aan komen lopen. Trefzeker loopt hij richting het huisje.
Ik open de deur: ‘Goedenmorgen, u bent vast van de technische dienst, wat fijn dat u komt’.

Ik vertel over het gebonk en geklop en hij wijst omhoog. Daar lopen de verwarmingsbuizen naar de ketel (bovenlangs het plafonnetje). De uitzettende en krimpende buizen veroorzaken die geluiden. Aha, komt het geluid daarvandaan.  Ik kon het al niet zo goed lokaliseren. Voor de zekerheid controleert hij, met een sleuteltje en doekje,  de ontluchting van de verwarming. Hij zegt: ‘Dat dacht ik al , hier is niets aan de hand’.

We raken  aan de praat over de huisjes. Het park is ooit gebouwd als vakantiepark voor de PTT. Ook vandaag de dag zijn de daklijsten nog steeds PTT groen geverfd. In de jaren ’60, ’70 hadden grote bedrijven hun eigen vakantieparken waar de werknemers een vakantiehuisje konden huren. Voor de maatstaven van tegenwoordig zijn deze huisjes te eenvoudig, zonder vaatwasser en wasmachine. De kans is groot dat vanaf volgend jaar de boel hier platgewalst wordt. Een belangrijke reden is wat ondergronds zit. De bomen en struiken zijn te groot gegroeid en de wortels drukken op de ondergronds leidingen met lekkage tot gevolg. De makkelijkste oplossing is dan: Alles plat. Een bulldozer die van de ene kant naar de andere kant van het park rijdt en alles wegveegt. In mijn verbeelding hoor en zie ik de verwoesting: in elkaar gestorte huisjes en omgezaagde bomen.

Hij zegt: ‘Kijk om je heen, ook bij heftige regenval blijft het water staan. Het kan niet weg. De omliggende weilanden zijn nat. Ze laten het zo maar het is niet de bedoeling’. Ik zeg verbaasd:’ Ik dacht dat dat opzet was, ruige grond en een plas water voor de vogels’. En had me verrast bij aankomst. Huisjes omringd door heggen, grote bomen, rondhuppende konijnen en rondscharrelende vogels. Het is wel duidelijk waar mijn voorkeur naar uitgaat: Ik verkies een eenvoudig rustig gelegen huisje in het groen boven luxe. Er was al een gedachte voorbij gevlogen: Misschien miscchien kan ik hier volgend najaar weer een tijdje werken. En mijn hart trekt een beetje samen. Ik laat het los. Als ik de monteur bedank voor zijn komst en uitlaat, geniet ik nog even van de PTT-groene puntdakjes langs het paadje.