Wat verborgen is aan het licht brengen.

Ik kan fantastisch tekenen.

Ik heb het lege papier nog niet neergelegd of mijn potlood begint zacht te trillen in mijn hand. Het potlood is verliefd op het papier en wil het zo snel mogelijk aanraken. Eerst streelt het zacht met langzame bewegingen over de oppervlakte. Maar al naar gelang er meer lijnen zichtbaar worden raakt mijn potlood steeds meer opgewonden. Het krast en schuift, het duwt en trekt zichzelf naar een hoogtepunt. Dan valt hij stil.. De tekening is klaar.

Mijn naam is Ellen en Ik ben kunstenaar.

Als ik tijdens mijn wandeling met een open oog kijk , zie ik schoonheid in de gewone dingen. Ik sluit het kleine in mijn hart, want dat kleine is wat me opent.
In mijn atelier, even afgesloten van het lawaai van de wereld teken en knip ik erop los. Figuren vormen zich en vliegen mijn vingers uit. Losgezongen van het papier.

Ik wil Verbeelding aan het Woord laten.

Ik wil  mijn tekeningen tonen. Twee ruimtes en een catalogus is dat teveel gevraagd voor mijn jarenlange noeste arbeid? Witte wanden waar rijen mensen aandachtig met hun ogen langs mijn intieme tekeningen lopen. Om bij het betreden van de tweede ruimte  overdonderd te worden door  de figuren opgeroepen door vloeiende dikke zwarte inkt lijnen. Een onverwachts contrast.